Montage van een interview met een oudere Groninger, in 2010 uitgezonden op RTV Noord. Waalke Visser, vanuit het Visserijmuseum in Zoutkamp. Wadvisserij achter Uithuizen en Uithuizermeeden verliep zonder boot. Een vorm van visserij met een schuifnet dat met de hand werd voortbewogen, voor je uit duwen over de slikken. Visser laat zien hoe dat werkte. Als het net vol was dan werd het in een mand geleegd en ter plekke met een handzeef gesorteerd. De garnalen werden meegenomen.Het schuifnet kon in elkaar worden geklapt en met garnalenmand onder de arm liep je dan enkele kilometers huiswaarts. Daar werden de garnalen gekookt en gesorteerd naar grootte. Dan werd het verkocht aan een particulier. Deze wadvissers hadden vaak ook nog een ander baantje, een tuintje of iets anders. Vroeger had je geen voetplankje onder het net maar een koehoorn , die gleed makkelijk als een ski over de onregelmatige slikken. Visser toont een ronde tweedelige zeef waarmee de garnalen op het wad meteen werden gesorteerd. Boven een grofmazige zeef en onder een fijnmazige. Wat daarop achter bleef liggen aan garnalen werd verkocht. Met de kleinere garnalen die door de fijne zeef vielen werd niets gedaan. Ze gingen op pad met een mand om de schouder, het net op de nek en de zeefjes onder de andere arm. Daarnaast had je de garnalenvisserij met kleine reddingssloepen die van de grote vaart kwamen. Die werden omgebouwd tot een visserschip met een net. Visser laat een spoelnet zien waarin de gekookte garnalen overboord werden gespoeld. 25 ŕ 30 kilo aan garnalen werd in een net gerost zoals dat heette. Dat wil zeggen, gespoeld om de kleine visjes stuk te maken. Dat was zwaar werk. De gekookte garnalen werden aan boord in kisten gedaan. Zware kisten met wel 30 kilo aan garnalen. Die moest je lossen, met de hand dragen van het schip over de dijk naar de afslag. Dat was zwaar werk voor grote kerels volgens Visser. “Vroeger had je houten schepen en ijzeren kerels. Nu is het net andersom.”