Montage van een interview met een oudere Groninger, in 2010 uitgezonden op RTV Noord. Mieke Eggen vertelt dat als je nu richting Oterdum rijdt, je (het beeld van) de hand op de dijk ziet en de grafstenen die om de kerk lagen en ook de paaltjes die de vorm van de kerk markeren. Ze is opgegroeid in Oterdumerwarven en op haar dertiende verhuisde ze naar Oterdum, een van de verdwenen dorpjes van de Oosterhoek , samen met Weiwerd (gedeeltelijk) en Heveskes. Haar oma woonde tegen de dijk aan.
Op een onstuimige herfstdag met springvloed gebeurde het wel dat het water heel hoog stond. Ze konden zelf beter dan op de radio voorspellen hoe hoog het water zou komen. Op een zomerdag gingen ze buitendijks het slib op, met laarzen aan. Omdat er geen vuilnis werd opgehaald vroeger, belandde alles wat niet bruikbaar was ‘achter de dijk’. Op de Oterdummer Pier speelden ze.
Mensen gingen vroeger gemoedelijk met elkaar om. Iedereen werkte, bij de boer, of met een eigen bedrijfje met enkele koeien, of bij het waterschap, waar men veel mensen nodig had om de sloten schoon te houden en bermen te maaien. Het was een overwegend agrarisch gebied. Er werd van alles verbouwd, zoals blauw maanzaad, dat een mooie paarsblauwe gloed gaf. De kleigrond in de zon gaf ook een mooie zilveren glans. De werkgelegenheid in Noord-Nederland liep terug. Door mechanisatie hadden de boeren minder mensen nodig. De industrie moest voor een economische impuls zorgen en de gemeente Delfzijl had hoogdravende plannen waarvoor de dorpen moesten wijken. Dikwijls op zomerdagen liepen ze terug naar waar Oterdum was geweest. Daar stonden de treurwilgen bij het kerkhof nog. De graven waren al geruimd. Het is een soort pelgrimsoord voor hen geworden. Ze zoeken er iets en herdenken wat. Of proberen er een stukje van hun jeugd terug te vinden, maar het is allemaal weg. Er ligt nu baggerslib, dat er als een vloedgolf overheen is gestort. Daar doe je niets tegen.