Een montage van een interview met een oudere Groninger, in 2009 uitgezonden op RTV Noord. Jacob Bakker uit Usquert is geboren in Uithuizen en op zijn dertiende kwam hij in Usquert te wonen. Eerst was hij visser en daarna werkte hij in de grasdrogerij tot die in 1972 sloot. Zijn neef stelde vervolgens voor dat hij wel duinarbeider zou kunnen worden. Zo is Bakker bij Rijkswaterstaat in dienst gekomen op de eilanden. Hij begon op Rottumeroog. Rottumerplaat was groter. Daar is men in de jaren 50 begonnen met het aanleggen van duinen. Het eiland was ongeveer zes kilometer lang. Ze werken met een shovel en twee tractoren met kiepwagens. Die verplaatsten het zand om de duinen aan te leggen. Dijkema en anderen pootten dan het gras: helmgras, biestarwegras en zandhaver. ’s Avonds plaatsten ze nog zandvangers. Van half maar tot oktober waren ze aan het werk. Bakker laat een foto in een fotoboek zien van de onderkomens waar ze sliepen. Er kwamen wel eens wadlopers langs en meetkundigen.
Ze waren met z’n tienen. Voor het onweer was hij bang, dat is Bakker nu nog steeds. Op Rottumeroog sloeg eenmaal midden in de nacht de bliksem in. Dat was heftig. De marifoon was stuk, maar met de portofoon kon hij op een hoog punt op het eiland nog contact maken met Rottumerplaat waar vogelaars zaten. Hij vroeg of zij de reddingsboot in Noordpolderzijl konden verwittigen wat er gebeurd was. 15 seizoenen werkte Bakker op de eilanden en in de winter werkte hij dan in het bos. Om rijshout te kappen dat het slik op moest vangen voor de kwelders. Er is tegenwoordig slechts nog een beetje onderhoud.
Bakker is na zijn pensioen nog eenmaal terug geweest op Rottumeroog. Strandvoogd Toxopeus was er toen al weg. Omstreeks 2000 is de bungalow van hem op het eiland afgebroken. Men spreekt wel over het eiland Boschplaat dat is verdwenen zegt Bakker. Zo zal het volgens hem ook gaan met Rottumerplaat. Bakker vergelijkt het zand met suiker dat je in een kop koffie gooit. Het is zo weg.