Mevrouw Van Dijk-Koning is geboren op 14 februari 1923 in Groningen. Ze komt uit een onderwijsgezin, haar vader was leraar Duits aan de ULO. Ze is enig kind. Mevrouw bezocht de O…

Mevrouw Van Dijk-Koning is geboren op 14 februari 1923 in Groningen. Ze komt uit een onderwijsgezin, haar vader was leraar Duits aan de ULO. Ze is enig kind. Mevrouw bezocht de Opleidingsschool voor meisjes aan het Gedempte Zuiderdiep in Groningen. Dat was een half uur lopen van huis. Onderweg beleefde ze van alles. Er was ook een jongensschool in de Jacobijnenstraat. Op een gegeven moment werd de laatste klas van de jongensschool samengevoegd met die van de meisjes. Het bleek dat de meisjes veel beter onderwijs kregen dan de jongens. Dat kwam door het intensieve niveau van de meisjesschool. Zaterdag bleven ze een uur langer en kregen ze in de laatste klassen Frans. Dat stamde nog uit de Franse tijd. Mevrouw vertelt dat er ook veel Joodse meisjes op de school zaten. Ze bewaart leuke herinneringen aan die tijd. Iedereen was gelijk. Mevrouw woonde in het westen van de stad waar veel Joden en gereformeerden zaten. Zelf was ze vrijzinnig. Ze herinnert zich de kinderrijke straat waar ze eindeloos heeft gespeeld. Alleen op zondag was het wat anders, omdat veel kinderen naar de kerk gingen en zij niet. Mevrouw vertelt dat het standsverschil of verschil in milieu tussen kinderen een grote rol speelde. Dat is lang zo geweest. Een arbeidersvrouw noemde je juffrouw en niet mevrouw.

Na de lagere school wilde mevrouw naar het gymnasium. Ze haalde haar toelatingsexamen. Ze ging naar het gymnasium. In het tweede jaar bleef ze zitten omdat ze veel optrok met een v…

Na de lagere school wilde mevrouw naar het gymnasium. Ze haalde haar toelatingsexamen. Ze ging naar het gymnasium. In het tweede jaar bleef ze zitten omdat ze veel optrok met een vriendin die niet zoveel hoefde te leren. Ze wilde niet meer terug, waar ze nu spijt van heeft en heeft vervolgens de meisjes-HBS gevolgd, op de hoek Hofstraat en Sint Walburgstraat. Haar ouders lieten haar vrij. Ze had eigenlijk Nederlands willen studeren, maar dat ging niet zonder Grieks en Latijn. Van de leraressen mocht ze niet op de fiets naar school komen. Ze moest lopen. De leraressen, ongetrouwde dames, waren streng. Mevrouw voelde zich hier niet heel gelukkig onder, maar ze heeft wel veel geleerd waar ze met plezier op terugkijkt. Mevrouw vermoedt dat de leraressen ook ongetrouwd bleven omdat ze te veel kennis hadden en mannen dat vervelend vonden. Ze herinnert zich ook dat een getrouwde lerares als eerste werd ontslagen bij een bezuiniging.

De lagere school was dus een meisjesschool. Daar had ze geen omgang met jongens. Op de meisjes-HBS was er wel contact met jongens, maar het hield zeker niet over. Mevrouw leed daar…

De lagere school was dus een meisjesschool. Daar had ze geen omgang met jongens. Op de meisjes-HBS was er wel contact met jongens, maar het hield zeker niet over. Mevrouw leed daar verder niet onder. Ze had het erg naar de zin op school en deed ook mee aan activiteiten en zat in een bestuur van de schoolclub. Na de HBS konden sommigen naar de universiteit, maar dat waren slechts weinigen. Anderen werden analiste, fysiotherapeut, gymnastieklerares of secretaresse. Verpleegster kon ook. Mevrouw deed in 1942 in de oorlog eindexamen. Ze vertelt over het verdwijnen van Joodse meisjes op school en een Joodse handwerklerares. Die laatste zat ondergedoken bij collega's, maar de meisjes, ook die van de lagere school zijn weggevoerd en slechts van eentje herinnert ze zich dat die is teruggekeerd. Mevrouw was zelf niet bang in de oorlog. Alleen optimistisch. Ze had een vriendinnetje dat bij de NSB zat. Met haar wilde ze toen niet meer omgaan, ook al waren natuurlijk vooral haar ouders van de NSB. Als de koningin jarig was groetten ze elkaar stiekem. Dat gaf een prettig eensgezind gevoel, waar ze ondanks de oorlog goede herinneringen aan bewaart. Wel was er bijna niets verkrijgbaar en moest ze met alles zuinig doen. Met kleren bijvoorbeeld, terwijl je als puber daar toch wel kien op bent. Er was gewoon niets meer. In 1946 ook nog niets. Alles was geroofd of op. Desondanks was het in Groningen toch relatief eenvoudig de oorlog door te komen. Geen hongerwinter en er was in zekere zin ook plezier, zoals feestjes, waarvan ze pas in de ochtend weer naar huis konden, omdat je niet op straat mocht. Haar vader bleef les geven in de oorlog. School ging ook verder, zij het op een gegeven moment halve dagen, omdat de Rijks-HBS erbij kwam vanwege tekort aan brandstof. Die jongens schreven tekstjes voor de meisjes op de tafels. Mevrouw herinnert zich hoe ze een keer haar Duitse literatuurboek moest inleveren, waar vervolgens alle passages over Duitse Joden uit werden gescheurd.

Na haar eindexamen heeft mevrouw in één jaar Schoevers gedaan en extra staatsexamens. Die opleiding zat in de Ebbingestraat. In 1943 kreeg ze haar eerste baan bij advertentiebure…

Na haar eindexamen heeft mevrouw in één jaar Schoevers gedaan en extra staatsexamens. Die opleiding zat in de Ebbingestraat. In 1943 kreeg ze haar eerste baan bij advertentiebureau Drexhage en De Zee in de Oude Kijk in 't Jatstraat. De zaak sloot toen er niets meer te adverteren viel. Ze kon hierna terecht bij het Volksblad voor Groningen en Drenthe (mevrouw heeft het abusievelijk consequent over De Volkskrant). De baas was een NSB-er, maar het personeel was allemaal anti-Duits. Zij hielden op een kaart elke dag naar de vorderingen van de geallieerden bij op basis van illegale radioberichten. Het was er ook behaaglijk. Thuis was het namelijk koud. De ruilrubriek in het Volksblad, was aan het einde van de oorlog een groot succes. Verder had ze niet zoveel met de krant. Bij de bevrijding is de drukkerij in de Stoeldraaiersstraat verwoest en moest alles elders verder gaan.

Mevrouw heeft uitgebreid de bevrijding gevierd. Ze is weggegaan bij de krant, want ze wilde vrij zijn. Ze heeft zich met een vriendin bij het Rode Kruis aangemeld. Langs het Hoorns…

Mevrouw heeft uitgebreid de bevrijding gevierd. Ze is weggegaan bij de krant, want ze wilde vrij zijn. Ze heeft zich met een vriendin bij het Rode Kruis aangemeld. Langs het Hoornsediep heeft ze gesneuvelde Duitsers toegedekt. Er was genoeg te doen. Dat duurde een week of drie. Ze vond het vreselijk om de ravage in Groningen te zien. Hun eigen huis had glasschade, maar dart was niet zo erg. Er kwam eerst een kunstraam voor. Bij de bevrijding onderzochten de Canadezen de huizen op explosieven en lieten dan chocola en ander eten achter. De eerste bevrijdingsdag wist ze van gekkigheid niet wat ze moesten doen. Ze vlogen elkaar om de hals, spraken met Canadezen af en dansten in Huize Maas en Knigge, met een orkest en eerst onder begeleiding. Tijdens de oorlog was dansen verboden geweest. Ze vertelt over haar ervaringen, waarbij ze min of meer door de jongens werden geannexeerd. Een vriendin werkte bij een Engels bureau, Claims and hirings, aan de Westersingel, dat beschadigde gebouwen bezocht en daar over rapporteerde. Mevrouw nam de baan over van haar vriendin die ziek werd. Dat vond ze heel fijn werk en ze sprak uitstekend Engels. Ze kon ook goed opschieten met haar collega's die ze zelfs meenam naar huis om daar samen muziek te maken. Het kantoor verhuisde naar Apeldoorn en mevrouw ging mee. Toen dat ophield in 1946 wilde ze graag studeren, maar haar moeder hield dat tegen. Dat ging dus helaas niet door.

Mevrouw werd secretaresse van generaal Kruls. Ze sloot zich hiervoor aan bij het Vrouwen Hulpkorps (VHK) en woonde in Den Haag. Generaal Kruls hield zich bezig met Indië op het mi…

Mevrouw werd secretaresse van generaal Kruls. Ze sloot zich hiervoor aan bij het Vrouwen Hulpkorps (VHK) en woonde in Den Haag. Generaal Kruls hield zich bezig met Indië op het ministerie van Oorlog. Ze nam brieven op en maakte verslagen. Het was de tijd van de politionele acties. Het Vrouwen Hulpkorps stond het Nederlandse leger bij. Het was allemaal een beetje avontuurlijk. Mevrouw kwam er achter dat ze niet zo van het leger hield en niet in rangen en bijbehorende regels dacht. Zo wilde ze niet in vrije tijd in uniform rondlopen en dat deed ze ook niet, maar dat was een grote overtreding. Na een jaar had ze er genoeg van. Ze wilde Engels gaan studeren. Haar moeder vond het alleen goed als ze de studie zelf bekostigde. Dat lukte. Ze werkte in deeltijd als boekhouder voor textielzaak Komeet aan de Meeuwerderweg. Tevens werkte ze ook nog voor een rapporteur voor autoschade voor verzekeringen. Ze was op dat moment 24 jaar.

Mevrouw had op dat moment geen verkering. In de oorlog had ze een vriend die moest onderduiken en toen maakte ze het uit. Ze wachtte op de ware en die ontmoette ze niet. Ook niet t…

Mevrouw had op dat moment geen verkering. In de oorlog had ze een vriend die moest onderduiken en toen maakte ze het uit. Ze wachtte op de ware en die ontmoette ze niet. Ook niet tussen de Canadezen. Ze was dus best zelfstandig en met haar carrière bezig, in zekere zin geëmancipeerd. Haar meeste vriendinnen waren inmiddels verloofd of getrouwd. Ze had dus twee banen en studeerde Engels, één dag aan de universiteit, waar ze alleen maar mocht toehoren omdat ze niet officieel aan de universiteit mocht studeren. Mevrouw vond dit erg vervelend. Ze volgde ook nog privé les daarnaast. Afgezien van het toehoren aan de universiteit was ze erg gelukkig. Vervolgens ontmoette ze de man van haar leven, een leraar scheikunde en natuurkunde in Hoogezand. Haar moeder en schoonmoeder bleken elkaar te kennen van vroeger. Ze trouwden allebei een tien jaar oudere man en op dezelfde dag in hetzelfde gemeentehuis op hetzelfde tijdstip bovendien. Na de oorlog kwamen haar schoonouders tegenover elkaar in Groningen te wonen. Een tante van haar aanstaande man heeft mevrouw en haar toekomstige man als het ware gekoppeld. Voor haar man was het liefde op het eerste gezicht. Voor haar duurde het iets langer. Ze trouwden in 1949 en gingen wonen in Hoogezand, waar hij les bleef geven.

In 1958 verhuisden ze naar Warffum waar haar man directeur werd van de HBS. Hoogezand was al een dorp, maar Warffum helemaal en daar moest mevrouw wel aan wennen. Er waren weinig v…

In 1958 verhuisden ze naar Warffum waar haar man directeur werd van de HBS. Hoogezand was al een dorp, maar Warffum helemaal en daar moest mevrouw wel aan wennen. Er waren weinig voorzieningen en ze was als vrouw van de schooldirecteur in zo'n klein dorp wel een 'hoge boom'. Ze kon zich niet goed aanpassen aan het leven in een dorp, haar kinderen ook niet altijd. Al sprak haar dochter wel heel goed Gronings, waar ze eerst niets van wist. Ze bewoonden een oud huis naast de school. Ze vond het er weinig gerieflijk met oliekachels die telkens bijgevuld moesten worden en gasflessen. Het was een nogal bewerkelijk huis. In de tuin stond een enorme plataan, waar in vroeger tijden geneeskrachtige middelen uit werden gehaald Toen er een nieuw schoolgebouw kwam, lieten ze zelf een nieuw huis bouwen in Warffum. Daar hebben ze gewoond en uiteindelijk is haar man daar na acht jaar overleden aan kanker. Haar man gaf met orde en regel leiding aan de school, in combinatie met de conrector die wat creatiever was, verliep dat heel goed.

Op de HBS zaten in het begin in 1958 veel boerenkinderen en kinderen uit betere milieus. Later kwamen er meer kinderen uit andere milieus bij geleidelijk. Tegenwoordig is het een s…

Op de HBS zaten in het begin in 1958 veel boerenkinderen en kinderen uit betere milieus. Later kwamen er meer kinderen uit andere milieus bij geleidelijk. Tegenwoordig is het een school voor iedereen. Veel kinderen, die van buiten Warffum kwamen, bleven tussen de middag eten bij mensen in Warffum thuis. Arbeiderskinderen kwamen doorgaans niet op de HBS. Daar was geen geld voor.

In Warffum zat mevrouw bij de zangvereniging, want ze zong altijd graag en was ze lid van de huisvrouwenbond. Tennis deed ze ook, maar dat was in Usquert op een privébaan bij een …

In Warffum zat mevrouw bij de zangvereniging, want ze zong altijd graag en was ze lid van de huisvrouwenbond. Tennis deed ze ook, maar dat was in Usquert op een privébaan bij een café. Ze tenniste daar met boerinnen. Dat was toegestaan. Er was een duidelijk standsverschil. Niet iedereen kon gaan tennissen en de boeren onderling vormden ook groepjes. Zo kwamen ze samen in de krans, een soort bijeenkomst die heel belangrijk was. Ze hadden elkaar en dat was genoeg. De boeren waren ook allemaal lid van Het nut van het algemeen. De eerste bijeenkomst waar mevrouw met haar man kwam zaten mannen en vrouwen nog gescheiden. Dat wilde ze niet, dus ging ze bij haar man zitten. Ze deed niet veel voor de school van haar man. Ze viel een keer in voor de secretaresse. Verder werkte ze voor de bibliotheek. Ze is ook een tijdje secretaresse geweest van professor Gips op het Academisch Ziekenhuis, maar na een bezuiniging moest ze weer weg. Ze vond dat leuk werk, maar het hield dus op. Haar man was aanvankelijk niet heel enthousiast dat ze wilde werken.

In Uithuizen werd een afdeling van de Rotary opgericht. De man van mevrouw werd daar ook voor gevraagd. Dat vond ze erg gezellig. Ze organiseerden gezamenlijk avonden waaraan ieder…

In Uithuizen werd een afdeling van de Rotary opgericht. De man van mevrouw werd daar ook voor gevraagd. Dat vond ze erg gezellig. Ze organiseerden gezamenlijk avonden waaraan iedereen zelf een bijdrage leverde. Ze kijkt hier met plezier op terug en ze heeft nog steeds een groepje van elf dames met wie ze samen actief is.

Na het overlijden van haar man in 1991 heeft mevrouw het een tijd erg moeilijk gehad. Ze is toen heel intensief piano gaan spelen, wat ze als kind ook al had gedaan, maar niet echt…

Na het overlijden van haar man in 1991 heeft mevrouw het een tijd erg moeilijk gehad. Ze is toen heel intensief piano gaan spelen, wat ze als kind ook al had gedaan, maar niet echt had doorgezet. Het kostte haar heel veel tijd om weer en beetje op niveau te komen, maar dat is toch gelukt. Ze kocht zelfs een vleugel. Ze reageerde op een krantenadvertentie waarin gevraagd werd om een podium voor een Roemeense pianist. Dat optreden heeft plaatsgevonden in haar huis. Het was spannend, maar het ging goed. De Roemeense pianist was zelf ook tevreden. Mevrouw is vervolgens begonnen met het organiseren van huisconcerten bij andere mensen en bij zichzelf. Er kwam nog een trio bij uit Roemenië waar ze optredens voor regelde en een zangeres met een pianist. Dit werd ook een succes. Mevrouw is zelf ook uitgenodigd naar Roemenië te komen, door de zangeres en haar man. Ze genoot hier enorm van. Ze raakte bevriend met een Nederlandse vrouw die zich ook voor de concerten inspande met wie ze Roemenië heeft bezocht. Ze heeft zich ook nog ingespannen voor een Roemeen die een hand had verloren zodat die een prothese kon krijgen. Het trio is op haar vijfenzeventigste verjaardag naar Nederland gekomen en heeft toen opgetreden. Vijf jaar later nog een keer en weer vijf jaar later nogmaals.

Terugkijkend op haar leven ziet mevrouw veel ups en downs. Als kind wist ze niet altijd goed hoe ze zich moest gedragen want dat was haar niet geleerd. Met haar man is ze heel gelu…

Terugkijkend op haar leven ziet mevrouw veel ups en downs. Als kind wist ze niet altijd goed hoe ze zich moest gedragen want dat was haar niet geleerd. Met haar man is ze heel gelukkig geweest later, met de twee kinderen is alles goed gekomen. Ze heeft niets te klagen, ook al is ze inmiddels achttien jaar zonder haar man. Ze vult nu haar leven met muziek en cultuur en is gelukkig.